Όπως συμβαίνει πολλές φορές σε αστυνομικές ταινίες αλλά και στην πραγματικότητα, το θύμα συχνά καλύπτει και υπερασπίζεται τον θύτη έχοντας συνδεθεί συναισθηματικά μαζί του παρόλο που η σχέση τους ήταν σχέση φόβου και επιβολής.
Ένα από τα πράγματα που σου συμβαίνουν όταν βρίσκεσαι σε ανισορροπία είναι ότι δεν μπορείς να ανοίξεις τα μάτια και να το δεις. Η ίδια η ανισορροπία προστατεύεται από μόνη της δημιουργώντας άμυνες. Αν και δεν είναι αληθινά, ούτε η ανισορροπία ούτε και οι άμυνες, παρ' όλα αυτά τα αποτελέσματά τους φαίνεται να είναι αληθινότατα.
Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τα προγράμματα που τρέχουν στο πίσω μέρος του μυαλού μας. Παρόλο που δεν είναι αληθινά, παρόλο που δεν είναι κομμάτια δικά μας, είναι απλά κάποιες σκέψεις, τα θεωρούμε σαν κάτι δικό μας, είτε σαν δημιουργήματα είτε σαν προστάτες και οδηγούς μας.
Όμως αν παρατηρήσετε και τον εαυτό σας και τους άλλους, το σύστημα σκέψεων που βασίζεται σε προγράμματα και πιστεύω, μόνο προστάτης και οδηγός δεν είναι.
Είναι αυτό το σύστημα σκέψεων που μας κρατάει μακριά από την επιτυχία και την ευτυχία, που μας οδηγεί στο να καταστρέψουμε σχέσεις που, αν μη τι άλλο, θα μπορούσαν να μας βοηθήσουν να ωριμάσουμε, στην ουσία με την καταστροφική του δύναμη μας κρατάει φυλακισμένους από τη ζωή.
Σε μακροχρόνια βάση αυτό το σύστημα σκέψεων και πιστεύω μπορεί να γίνει φονικό, αφού βασίζεται στον φόβο και το άγχος, που δεν είναι και τόσο καλά για την υγεία.
Σε συλλογικό επίπεδο τα αποτελέσματα είναι ακόμα πιο καταστροφικά, μπορούν να κρατήσουν ολόκληρα έθνη στο σκοτάδι και να μην τα αφήσουν να προοδεύσουν αφού μεγάλος αριθμός ανθρώπων λειτουργεί αυτόματα σαν ζόμπι έχοντας περίεργα πιστεύω και προγράμματα να τους κυβερνάνε.
Η επιτυχία και η ευτυχία είναι απειλές για αυτή την “οντότητα” διότι αν ανοιχτούμε στη ζωή αυτόματα θα πρέπει να την πετάξουμε στα άχρηστα, να την ξεφορτωθούμε, να τη σκοτώσουμε και συνεχώς μας θυμίζει πόσο κακό είναι αυτό και πόσο κακοί γινόμαστε.
Στην πραγματικότητα το να δίνουμε αξία σε προγράμματα και πιστεύω είναι σαν να έχουμε ένα πρόγραμμα που να τρέχει στον υπολογιστή το οποίο να μας επαναλαμβάνει συνεχώς “μη με σβήσεις” ενώ καταλαμβάνει σημαντικό χώρο από τη μνήμη και τον επεξεργαστή και δε μας αφήνει να δουλέψουμε.
Το να “σκοτώσεις” έναν ιό από τον υπολογιστή σου λοιπόν δεν είναι έγκλημα, γιατί είναι έγκλημα το να αφαιρέσεις από το μυαλό σου προγράμματα και πιστεύω που απλά σου κάνουν τη ζωή δύσκολη και δε σε αφήνουν να κάνεις αυτά που θέλεις;
Με αγάπη
Αντώνης
